A Poem on Alisetty

Alisetty

Barely two years younger 

My brother;

Always thought I had

Elder brothers or elder sisters only

Felt bad about not having

Younger siblings

Only now did I realize

People like you, with pure

Kind hearted souls too

Wandered on this earth

Came to know this about

Five or six years ago!

It’s not your fault, 

Probably it’s due to society’s fault

The world’s dimensions (communication distances) 

Did not shrink due to globalization

Yet, people’s living quarters

Did get diminished (in number)

Dwelling areas got shrunk drastically

Sentiments and thoughts

Aren’t broad any more

In ’76 I started my poems

And mini-poems

Then there were no shirts

Of “minis” and “nanis” (micros?)

Even if there were any

I did not know about them in Delhi

You repented for not bestowing

Ten grams of gold –

Alas, has the yellow (metal) color

Become so scarce in Bhagyanagar? 

No, there is no

Anguish in Alisetti’s face

Dear Telugu brother! Do not fret

A bit –

Poets write, not for 

Revolution, not for 

Quenching the pangs of hunger

Not at all

Some time, a random poetic line

Created here

May stir a gentle wave of emotion

In a pretty heart somewhere

Just a (little) fond wish, that’s all

Some times that too may

Not happen at all –

Thus quipped the Great Poet Kalidasa

(Gently chided the sensitive artist)

Long back!

అలిశెట్టి 

రెండేళ్ళు మాత్రమే చిన్న

నా తమ్ముడు

ఎప్పుడూ నాకు అన్నలు, అక్కలు

ఉన్నారని, చిన్నవాళ్ళు లేరే అని

తలపోసేవాణ్ణి

ఇప్పుడిప్పుడే నీలంటి

స్వఛ్ఛ హృదయాత్మలు కూడా ఈ భూమ్మీద

తిరుగాడారని, మొన్న మొన్ననే 

అయిదారు ఏళ్ళముందు తెలిసింది -

తప్పు నీది కాదు, ఒక విధంగా

సమాజానిది (ప్రపంచీకరణతో) 

ప్రపంచం కొలతలు ఏమీ తగ్గలేదు 

కాని, జీవులు బ్రతకడానికి స్థలాలు తగ్గాయి

స్థలాల విస్తీర్ణాలు మరీ కుంచుకు (కృంచుకు) పోయాయి 

భావాలు, ఆలోచనలు విశాలంగా లేవు 

నేను ‘76 లోకవితలు, మినీ కవితలు

మొదలెట్టాను, అప్పుడు “మినీ, “నానీల”

చొక్కాలు లేవు

ఉన్నా ఢిల్లీ (దిల్లీ ) లో ఉన్న నాకు తెలియ లేదు

ఒక తులం బంగారం ఇవ్వలేదని పరితపించావా?

భాగ్యనగరంలో పచ్చరంగు అంత ప్రియమైయిందా?

అలిసెట్టి ముఖములో

అలజడ లేదు

అనుంగు తెనుగు సోదరా! ఒకింతయు చింత వలదు

కవులు వ్రాసేది - క్రాంతి పథము

వస్తుందని కాదు, కడుపులో మంట చల్లార్చటానికి కాదు, కాదు

ఎప్పుడో ఎక్కడో ఓ చక్కని ఎదలో 

ఇక్కడ వ్రాసిన కవిత, ఓ పదము 

అక్కడ ఎదలో ఒక లలిత  

భావ తరంగాన్ని చెలరేపుతుందని 

ఒక చిన్ని ఆశ. అంతే 

అదికూడా ఒకప్పుడు 

జరగక పోవచ్చు -

అని మహాకవి కాళిదాసు 

సున్నితముగా ఎప్పుడో 

వక్కాణించారు! (Copyright 2020, both by the author)

(I penned the Telugu original first and then the English translation followed. Both poems were first posted at my blog at Sulekha. Alisetty Prabhakar needs no introduction from me. I feel unconsolably sad whenever I hear poets succumbing to TB or any other "curable/manageable" disease. In England John Keats was one such unlucky creative extraordinaire, plucked out at an early age. Alisetty's portrait photo radiates the life of a "consummate artist". This short poem is a modest homage to the Telugu brother.)